Om van veenkoloniale dalgrond naar kleigrond te gaan was een overgang waar ik wel aan moest wennen. Ne een regenperiode kun je op dalgrond snel weer aan het werk, maar hier moesten we soms vele dagen wachten voor de grond weer goed opgedroogd was en het steeds maar weer werk zoeken in de schuur tot vervelens toe. Er was dan wel tijd om eens een praatje te maken met de buurman.

Het bouwplan in 1967 bestond uit suikerbieten, haver en zomergerst. In 1967 21 ha suikerbieten.

Ik ga in dit deel alleen iets vertellen over de bietenteelt. Er was nog geen pillenzaad, dus werd er naakt zaad gezaaid, elke 6 tot 10 cm een zaadje. Het gevolg was dat er veel tweelingen opkwamen die er met de hand en de korte hak uitgedund moesten worden. Dat gebeurde veel in aangenomen werk voor een vast bedrag per ha. Er zijn ook mannen van de rijksdienst bij mij geweest om te dunnen, die kwamen dan in de avond en op de zaterdag. In de loop der jaren is door goede veredeling het naaktzaad vervangen door pillenzaad. Dat maakte de teelt alweer een heel stuk makkelijker.

We hadden in de beginjaren ook veel last van muur (onkruid) en koolzaadopslag (erfenis van de rijksdienst, koolzaad werd veel geteeld bij de ontginning van Oostelijk Flevoland). In de Flevopolder was koolzaad zeer geschikt om de bodem bewerkbaar te maken voor verdere landbouw na de inpoldering.

De opbrengst van de suikerbieten was 54 ton/ha met een suikergehalte van 16% en 25% tarra. Ik had een Vicon bietenrooier die 3 rijen bieten kon koppen, rooien en opladen in 1 werkgang. De rooier had veel verlies dus moesten we nog na-rapen. Ook rooiden we nog bij een paar collega’s.

De vooruitgang in de mechanisatie ging door. De Vicon werd ingeruild voor een 6 rijige Moreau-rooier, dat ging in 3 fasen. Eerst koppen dan rooien en dan opladen en tenslotte nog het suikerbietenblad verspreiden.